Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΟΔΗΓΙΑΣ 2011/24
Κάθε προσπάθεια για βελτίωση της δυνατότητας πρόσβασης των ασθενών σε ποιοτικές και ασφαλείς υπηρεσίες υγείας, σε εθνικό και πολύ περισσότερο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη στις οργανώσεις ασθενών .
Η Οδηγία 2011/24ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου περί εφαρμογής των δικαιωμάτων των ασθενών στο πλαίσιο της διασυνοριακής περίθαλψης αποτελεί για προφανείς λόγους νομοθέτημα στην απολύτως σωστή κατεύθυνση, χωρίς να παραβλέπεται το υπαρκτό δεδομένο ότι ο ασθενής κατ’ αρχήν επιθυμεί να λαμβάνει την απαιτούμενη περίθαλψη στον τόπο κατοικίας του. Για όσες όμως περιπτώσεις απαιτείται η περίθαλψη του ασθενούς σε χώρα διαφορετική απ’ αυτήν στην οποία διαμένει, η ύπαρξη και λειτουργία νομοθετικού πλαισίου που παρέχει ρεαλιστικά τέτοια δυνατότητα είναι κομβικής σημασίας.
Η παραπάνω Οδηγία ,στηριζόμενη στις θεμελιώδεις αξίες της Ε.Ε. της καθολικότητας της υγειονομικής φροντίδας , της πρόσβασης σε ποιοτική περίθαλψη, της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης ,σαφώς δεν είναι το πρώτο νομοθέτημα που αφορά τη συνεργασία των ευρωπαϊκών συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης .Ο Κανονισμός 883/2004 εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Η Οδηγία όμως έθεσε τις κατευθύνσεις για την εφαρμογή των δικαιωμάτων των ασθενών στο πλαίσιο της διασυνοριακής υγειονομικής περίθαλψης, για την ικανοποίηση των προσδοκιών τους για υψηλή ποιότητα περίθαλψης εντός του πλαισίου της Ε.Ε. και για την εξασφάλιση ότι οι Ευρωπαϊκές χώρες θα συνεργαστούν προς όφελος των ασθενών.
Ποια είναι ,όμως , αυτά τα πολύ συγκεκριμένα δικαιώματα των ασθενών για την εφαρμογή των οποίων εκδόθηκε η Οδηγία 2011/24 ; Πρόκειται για:
-το δικαίωμα επιλογής του τόπου όπου θα λάβουν τη θεραπεία τους
-το δικαίωμα να μην υφίστανται διακρίσεις για το κόστος και τις θεραπείες στη βάση της εθνικότητας τους
-το δικαίωμα να λαμβάνουν αντίγραφα από τον ιατρικό τους φάκελο για την εξασφάλιση της συνέχειας της περίθαλψης
-το δικαίωμα προστασίας της ιδιωτικής ζωής σχετικά με την επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα
-το δικαίωμα σε διαφανείς διαδικασίες παραπόνων και αναζήτησης αποζημίωσης (όλες οι παρεχόμενες θεραπείες πρέπει να καλύπτονται από ασφάλιση αστικής ευθύνης ή ανάλογη εγγύηση )
-το δικαίωμα να προσβάλουν τις διοικητικές αποφάσεις που εκδίδονται σχετικά με τη λήψη διασυνοριακής περίθαλψης και την επιστροφή των εξόδων .
Ας δούμε ,όμως τι έχει συμβεί με τη μέχρι σήμερα εφαρμογή της Οδηγίας : Η πρακτική υλοποίηση αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας δυνατότητας , από τη στιγμή που η Οδηγία , μετά την παρέλευση της διετούς χορηγηθείσας προθεσμίας, έχει πλέον ενσωματωθεί στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, δεν έχει αποδώσει σημαντικά αποτελέσματα.
Πρόσφατη έρευνα του ευρωβαρόμετρου που διεξήχθη στα 28 Κράτη Μέλη της Ε.Ε τον Οκτωβρίου του 2014 ,με τη συμμετοχή περίπου 28.000 προσώπων από διαφορετικές κοινωνικές και δημογραφικές ομάδες ,έδειξε ότι μόλις ένα μικρό ποσοστό της τάξης του 5% δήλωσε ότι έχει λάβει ιατρική φροντίδα σε άλλο Κράτος-μέλος της Ε.Ε. , τη στιγμή που περίπου οι μισοί από τους συμμετέχοντες δήλωσαν πρόθυμοι να ταξιδέψουν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα προκειμένου να λάβουν ιατρική φροντίδα. Το ποσοστό αυτό ελάχιστα έχει διαφοροποιηθεί από το 2007 όταν και η Οδηγία δεν είχε ακόμα εκδοθεί.
Αλλά και τα νούμερα που παρουσιάζει η μόλις προ 15 ημερών με ημερομηνία 4/9/2015 Έκθεση της Επιτροπής προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο όχι μόνο επιβεβαιώνουν ότι μικρός αριθμός ασθενών μέχρι σήμερα έχει λάβει διασυνοριακή περίθαλψη αλλά καταδεικνύουν και μεγάλες διαφορές μεταξύ των Κρατών Μελών σε μια λογική μη επιθυμητής ανισότητας.: Ανάμεσα σε 20 Κράτη Μέλη που παρείχαν επιστροφή εξόδων αποκλειστικά στη βάση αυτής της Οδηγίας ( γιατί υπήρξαν και ορισμένα κράτη που χορήγησαν στοιχεία για περίθαλψη στο εξωτερικό τόσο με βάση την Οδηγία όσο και τον Κανονισμό και γιαυτό δεν θα αναφερθώ σ’ αυτά) για θεραπείες που δεν υπόκειντο σε προέγκριση, σε σύνολο περίπου 40.000 περιπτώσεων , μόνο στη Δανία αντιστοιχούν οι 31.000 ,τέσσερις χώρες είχαν περισσότερες από 1000,ενώ 14 κράτη μέλη είχαν λιγότερες από 10 . ΄Εξι από αυτά μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα και η Βουλγαρία δεν κατέγραψαν κανένα περιστατικό επιστροφής εξόδων με βάση την Οδηγία. Όσο δε αφορά τις περιπτώσεις για τις οποίες 21 Κράτη Μέλη έχουν προβλέψει διαδικασίες προ-έγκρισης , από τις 17 που χορήγησαν στοιχεία για περιπτώσεις αποζημίωσης αποκλειστικά με βάση την Οδηγία, προκύπτει ότι υποβλήθηκαν 560 αιτήματα εκ των οποίων ικανοποιήθηκαν τα 360.Δύο Κράτη μέλη ,η Ελλάδα μαζί με την Πολωνία ούτε ενέκριναν ούτε απέρριψαν οποιοδήποτε αίτημα για προ-έγκριση διασυνοριακής περίθαλψης μέσα στο 2014 αναφορικά με προγραμματισμένη θεραπεία στο εξωτερικό.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι η εφαρμογή της Οδηγίας συναντά εμπόδια . Ποιοι ,όμως ,είναι παράγοντες που δημιουργούν τα προβλήματα;
Η παραπάνω Έκθεση της Επιτροπής αναγνωρίζει ότι τούτο οφείλεται κατ’ ένα μέρος και στην καθυστέρηση της ενσωμάτωσης από τα Κράτη Μέλη, χωρίς να παραβλέπει όμως ότι σε πολλά Κράτη Μέλη υφίστανται εμπόδια στο δρόμο των ασθενών ως αποτέλεσμα ουσιαστικά πολιτικών επιλογών :
- Κάποιες χώρες, για παράδειγμα , έχουν θεσπίσει περίπλοκα συστήματα προ- έγκρισης . Σε ορισμένες δεν είναι ξεκάθαρο εξ αρχής για ποιές περιπτώσεις απαιτείται η προηγούμενη έγκριση , υπάρχουν τρια Κράτη Μέλη που απαιτούν να αποδείξει ο ασθενής ότι είναι ιατρικά απαραίτητο για τη συγκεκριμένη παροχή περίθαλψης να παρασχεθεί σε άλλο Κράτος Μέλος, στη στιγμή που είναι αμφίβολο αν αυτό συνάδει με την ελεύθερη κυκλοφορία των ασθενών των Άρθρων 7(9) και 7(11) της Οδηγίας.
- Ορισμένες χώρες φαίνεται να προσφέρουν χαμηλότερα επίπεδα αποζημιώσεων από όσο θα έπρεπε ενώ σε κάποια Κράτη Μέλη έχουν ενσωματώσει την Οδηγία με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσε να εκληφθεί ως περιορισμός στην αποζημίωση .
-Σε πολλά η διοικητική διαδικασία είναι δυσχερής και περίπλοκη . Στην Έκθεση της Επιτροπής γίνεται, μεταξύ άλλων, λόγος για περιπτώσεις όπως είναι η και Ελλάδα όπου ανάμεσα στα δεκάδες έγγραφα για την υποβολή αιτήματος επιστροφής εξόδων απαιτείται και η προσκόμιση όλων των αποδεικτικών πληρωμών σε επίσημη μετάφραση και επιπλέον θεώρηση από το Ελληνικό Προξενείο. Όποιος έχει εμπλακεί γνωρίζει πόσο χρονοβόρο και κοστοβόρο αυτό είναι .
Η αλήθεια είναι ότι η Οδηγία αφήνει στα Κράτη Μέλη τη διακριτική ευχέρεια ρύθμισης πολλών θεμάτων και αυτό, στην εποχή της τρέχουσας οικονομικής κρίσης σε πολλές χώρες, σαφώς ενέχει κινδύνους
Πέρα όμως απ’ αυτά , ένα βασικό ζήτημα είναι το ότι η πολλά υποσχόμενη αυτή δυνατότητα δεν είναι γνωστή στους ασθενείς, γεγονός που δεν αποτελεί έκπληξη καθώς η σοβαρή έλλειψη γνώσης των δικαιωμάτων τους εκ μέρους των ασθενών , ακόμα και για θέματα αμιγώς εθνικής νομοθεσίας, είναι γνωστό πρόβλημα. Η ίδια προαναφερθείσα έρευνα του ευρωβαρόμετρου έδειξε ότι λιγότεροι από 20% από τους ασθενείς είχαν ενημέρωση σχετικά με την διασυνοριακή περίθαλψη , ενώ μόνο ένα 10% γνώριζε για την ύπαρξη των Εθνικών Σημείων Αναφοράς. Στην Ελλάδα και στην Βουλγαρία το ποσοστό που είχε ενημέρωση ήταν αρκετά μικρότερο, και στις δύο χώρες μόλις 8% γνώριζαν για τη διασυνοριακή περίθαλψη ενώ την ύπαρξη των Ε.Σ.Α αγνοεί το 93% των Ελλήνων .
Κανείς δε μπορεί όμως να διεκδικήσει ένα δικαίωμα όταν αγνοεί την ίδια την ύπαρξη του.
Αλλά τα προβλήματα πληροφόρησης είναι εμφανή και στο επόμενο επίπεδο. Για όσους από τους ασθενείς γνωρίζουν και επιθυμούν να ασκήσουν το δικαίωμα τους σε διασυνοριακή περίθαλψη ,πόσο εύκολο είναι να τα καταφέρουν;
Τα Εθνικά Σημεία Επαφής (ήδη κάθε Κράτος Μέλος έχει ορίσει ένα) είναι αυτά που έχουν νομοθετικά επιφορτιστεί με το κρίσιμο ρόλο της παροχής της απαιτούμενης πληροφόρησης προς τους ασθενείς προκειμένου οι τελευταίοι , ενημερωμένοι –όπως προσιδιάζει στη λογική της ΕΕ- να κάνουν μια συνειδητή επιλογή για την διασυνοριακή περίθαλψη τους.’ Ωστόσο , η μέχρι σήμερα εμπειρία έχει δείξει ότι η ενημέρωση, αν και διαφέρει από Κράτος-Μέλος σε Κράτος-Μέλος είναι αποσπασματική και οι ασθενείς έρχονται αντιμέτωποι με ένα λαβύρινθο από πληροφορίες άλλοτε ελλιπείς, άλλοτε αντιφατικές –σίγουρα όχι τις αναγκαίες.
Οι ασθενείς από τη μεριά τους, όμως, έχουν υψηλές προσδοκίες:
Στην παραπάνω έκθεση της Επιτροπής καταγράφεται ως κυρίαρχο συναίσθημα από την πλευρά των ασθενών ότι τα Ε.Σ.Ε πρέπει να είναι μια «πύλη εισόδου προς τη θεραπεία» και όχι ένας φρουρός που μπλοκάρει την πρόσβαση. Οι ασθενείς σε ευρωπαϊκό επίπεδο επιθυμούν τα Ε.Σ.Ε να θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα τους ασθενείς με στόχο να λάβουν τη φροντίδα που χρειάζονται και φυσικά στο σωστό χρονικό σημείο . Πρόσβαση ,δε, στη σωστή και ολοκληρωμένη πληροφορία σημαίνει άριστα οργανωμένα, υποστηρικτικά , συνεργάσιμα , φιλικά, αξιόπιστα Ε.Σ.Ε. Σημαίνει φορείς στελεχωμένους με ανθρώπινο δυναμικό πρόθυμο να «ακούσει» τους ασθενείς, να προτείνει λύσεις, να λειτουργήσει σαν ένα είδος διαμεσολαβητή ανάμεσα στους παρόχους υγείας και τις αρχές ώστε ο ασθενής , αφού γνωρίζει πλήρως το «τι» ,το «που», το «πως» και βεβαίως το «πόσο» να μπορεί να επιλέξει. Σημαίνει χρήση σύγχρονων ηλεκτρονικών δυνατοτήτων, ιστοσελίδες εύκολες στον εντοπισμό ,στην πλοήγηση ,με σαφή δομή , με FAQs,οδηγούς , links για άλλες συναφείς ιστοσελίδες Εθνικών Συστημάτων Υγείας, παρόχων αλλά και ενώσεων ασθενών. Δεν είναι τυχαίο ότι τρία Κράτη Μέλη,που δέχονται αιτήματα αποκλειστικά μέσω οργανωμένου διαδικτύου, η Γερμανία, η Φιλανδία και η Αυστρία κατέγραψαν το 75% των αιτημάτων διασυνοριακής περίθαλψης συνολικά μεταξύ των 28 μελών (!) για το 2014 .
Για να τονιστεί ακόμα περισσότερο ο εμφανώς σημαντικός ρόλος των Ε.Σ.Ε. θα πρέπει να αναφερθεί ότι η θεραπεία για τον καρκίνο αποτελεί την πρώτη αιτία αναζήτησης διασυνοριακής περίθαλψης σε 17 από τα 28 Κράτη-μέλη συγκεντρώνοντας στην Ελλάδα ποσοστό 71% , γεγονός που από μόνο του καταδεικνύει τη βεβαρημένη θέση των ασθενών που θα απευθυνθούν στα Ε.Σ.Ε αναζητώντας την ποθητή πληροφορία.Είναι ασθενείς που το μόνο που ΔΕΝ επιθυμούν είναι η εμπλοκή τους σε αβέβαιες και ασαφείς γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Ένα δεύτερο ,όμοιας σημασίας με την έλλειψη πληροφόρησης αν όχι μεγαλύτερο, , εμπόδιο στη δυνατότητα ίσης πρόσβασης στην διασυνοριακή περίθαλψη είναι αυτό που συνδέεται με την οικονομική δυνατότητα των ασθενών, καθώς πολλοί ασθενείς δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν σε αυτού του είδους την περίθαλψη αφού απαιτείται η προκαταβολή των σχετικών δαπανημάτων αλλά και η κάλυψη άλλων σχετικών εξόδων , όπως της μετάβασης και της διαμονής. Ήδη έχει ζητηθεί από τα Κράτη-μέλη και τα Ε.Σ.Ε. να αναζητήσουν λύσεις αναφορικά με την οικονομική ανακούφιση ιδίως των λιγότερα εύπορων .
Σε πρόσφατα συνέδρια Οργανώσεων ασθενών σε ευρωπαϊκό επίπεδο καταγράφηκαν οι κυριότερες επιφυλάξεις που αναφέρθηκαν εκ μέρους των ασθενών στο «ταξίδι της διασυνοριακής περίθαλψης» σε όλα τα στάδια της διαδρομής από τη λήψη της απόφασης, το στάδιο πριν την αναχώρηση, αυτό της παραμονής στη χώρα θεραπείας και φυσικά στο στάδιο μετά την επιστροφή .Αφορούν κυρίως τον εντοπισμό των διαθέσιμων επιλογών θεραπείας, την πληροφόρηση αναφορικά με τις λίστες αναμονής ,την υποχρέωση ή όχι εκ των προτέρων έγκρισης, το κόστος , την πληροφόρηση για την ασφάλεια και την ποιότητα της θεραπείας στο εξωτερικό, τη δυνατότητα συνεννόησης από πλευράς γλώσσας με τον πάροχο υγείας , τα έγγραφα που θα χρειαστεί να έχουν μαζί τους, την ακριβή μετάφραση των ιατρικών φακέλων τους ,την πιθανότητα εμφάνισης μη προβλέψιμων γεγονότων ,π.χ μιας επιπλοκής η οποία θα απαιτούσε επιμήκυνση της νοσηλείας και φυσικά τη διαδικασία είσπραξης των χρημάτων με έμφαση σε προβλήματα καθυστερήσεων και σύνθετων διοικητικών διαδικασιών.
Σε αρκετά από τα παραπάνω ζητήματα οι Οργανώσεις ασθενών μπορούν να βοηθήσουν ώστε η Οδηγία πραγματικά «να δουλέψει». .Άλλωστε, αυτό ακριβώς προβλέπει και η ίδια η Οδηγία στο άρθρο 6 «Τα Κράτη Μέλη διασφαλίζουν ότι τα Ε.Σ.Ε. συμβουλεύονται οργανώσεις ασθενών, παρόχους υγειονομικής περίθαλψης και ασφαλιστικούς φορείς υγειονομικής περίθαλψης» .Για να καταστεί αυτό εφικτό θα πρέπει κατ’ αρχήν οι ίδιες οι Οργανώσεις ασθενών να λάβουν τις απαιτούμενες πληροφορίες ώστε να ξεκινήσει ένας διάλογος με τα μέλη τους αλλά και άλλες Οργανώσεις ασθενών και πολιτών .Με την πολύτιμη βιωματική εμπειρία των μελών τους είναι αρμόδιες να συνδράμουν και τις αρχές και τα Ε.Σ.Ε. για την βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών , ακριβώς γιατί γνωρίζουν τι πραγματικά αντιμετωπίζει ο ασθενής σε πρακτικό επίπεδο και όχι στη θεωρία των νομοθετημάτων .Μπορούν έτσι να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα για την βελτίωση της παρεχόμενης περίθαλψης σε όλα τα επίπεδα .Πέρα από τα προφανή, για παράδειγμα η τήρηση ενός αρχείου με πραγματικά περιστατικών ασθενών που έλαβαν διασυνοριακή περίθαλψη θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετική βοήθεια την οποία η Επιτροπή θα δεχόταν ευχαρίστως προκειμένου να καταστήσει πιο αποτελεσματική την εφαρμογή της Οδηγίας.
Στην Ελλάδα ούτε ο νέος νόμος έλαβε τη δημοσιότητα που θα έπρεπε ούτε η συνδρομή των Οργανώσεων ασθενών αξιοποιήθηκε .Δόθηκε αρκετή προσοχή στην μεταφορά της Οδηγίας από τεχνικής ,νομικής και οικονομικής πλευράς χωρίς να υπολογιστούν οι πρακτικές και ουσιαστικές συνέπειες για τους ασθενείς .
Ούτε η λειτουργία του Εθνικού Σημείου Επαφής είναι αυτή που αναμένουν οι ασθενείς. Ένα πρώτο πρόβλημα είναι η λειτουργία της στην Αθήνα –σε μια χώρα σαν την Ελλάδα με τόσο ιδιαίτερο γεωγραφικό διαμελισμό ένα μοναδικό σημείο δεν είναι σε θέση –ακόμα κι αν ήταν οργανωμένο άριστα –να εξυπηρετεί ταυτόχρονα ηπειρωτική και νησιώτικη Ελλάδα όταν μιλάμε για ασθενείς. Σκεφτείτε τις περιπτώσεις ατόμων με κινητικές αναπηρίες που διαμένουν στα νησιά μας. Ας σημειωθεί ότι η Οδηγία παρέχει τη δυνατότητα στα Κράτη Μέλη να αποφασίσουν και τον αριθμό των Ε.Σ.Ε.
Από την άλλη η διαδικτυακή σελίδα αφήνει αναπάντητα δεκάδες ερωτήματα που εύλογα έχουν οι ασθενείς. Η ανάρτηση αυτούσιων των ΦΕΚ , με το γνωστό τρόπο κωδικοποίησης της πληροφορίας που περιέχουν με συνεχείς αναφορές σε κείμενα άλλων νόμων, δεν είναι αυτό που χρειάζονται οι ασθενείς. Αυτό που προσωπικά θεωρώ απαραίτητο είναι μαζί με την ανάρτηση των νόμων , που οπωσδήποτε παρέχουν την ασφαλή βάση διεκδίκησης των δικαιωμάτων , να παρέχονται οι οδηγίες και με έναν πιο προσιτό τρόπο ώστε να γίνονται κατανοητές στο ευρύ κοινό και όχι μόνο στους έχοντες αυξημένη συναλλακτική εμπειρία και εξειδικευμένες γνώσεις .
Παράλληλα ο γνωστός σε όλους ρυθμός που λειτουργούν οι διαδικασίες στην Ελλάδα είναι και αυτός ένα πρόβλημα από μόνος του. Δεν είναι τυχαίο ότι τα στοιχεία της έκθεσης της Επιτροπής αναφέρουν –όπως προείπα- ότι μέσα στο 2014 δεν καταβλήθηκε καμιά αποζημίωση για διασυνοριακή περίθαλψη –Δεν λέει ότι δεν υποβλήθηκε κανένα αίτημα.
Οι Οργανώσεις ασθενών επιθυμούν να λειτουργήσει η Οδηγία και να μην παραμείνει ένα νομοθέτημα στα χαρτιά, όχι μόνο για να καταστεί ρεαλιστικά δυνατή η άσκηση των δικαιωμάτων που αναφέρθηκαν αλλά και για να λειτουργήσουν τα λοιπά πολλαπλά οφέλη της μέσα από τη συνεργασία των συστημάτων υγείας των διαφόρων Κρατών Μελών, ιδίως μάλιστα σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε γενικευμένων περικοπών δαπανών σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Η Οδηγία 2011/24 δίνει το έναυσμα και δείχνει την κατεύθυνση στο πως μπορεί αυτό να λειτουργήσει.
Η δημιουργία προτύπων και κατευθυντήριων γραμμών για την ποιότητα και την ασφάλεια και η ανταλλαγή πληροφοριών ιδίως μεταξύ των εθνικών σημείων επαφής που μπορεί να επιτευχθεί μέσα από αυτή τη συνεργασία είναι ζωτικής σημασίας.
Για τις σπάνιες παθήσεις ,επίσης, με λιγότερα από 5 περιστατικά ανά 10.000 κατοίκους, όπου είναι προφανής η μικρής κλίμακας ή ακόμα και ανύπαρκτη έρευνα σε εθνικό επίπεδο, η προβλεπόμενη από την Οδηγία, και ήδη βρισκόμενη σε εξέλιξη, δημιουργία Ευρωπαϊκών Δικτύων Αναφοράς είναι σημαντικότατη και μπορεί να διευκολύνει την πρόσβαση των ασθενών σε υψηλής ποιότητας φροντίδα .Παρά δε το γεγονός ότι κατ’ αρχήν αφορά τις σπάνιες παθήσεις , μπορεί να λειτουργήσει ως μοντέλο –πρότυπο για μελλοντική εφαρμογή σε άλλες χρόνιες παθήσεις με σκοπό και στόχο την ενίσχυση της παρεχόμενης ποιότητας περίθαλψης στην ΕΕ.
Παράλληλα η συνεργασία για την αξιολόγηση των νέων τεχνολογιών υγείας μπορεί να στηρίξει τα Κράτη μέλη μέσω οικονομιών κλίμακας και να παρέχει μια καλύτερη βάση απόδειξης για τη βέλτιστη χρήση των νέων τεχνολογιών ώστε να εξασφαλίζεται υψηλής ποιότητας, ασφαλής και αποτελεσματική υγειονομική περίθαλψη.
Όχι μικρότερης σημασίας είναι η πρόβλεψη για ενίσχυση και διευκόλυνση της συνεργασίας και της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των κρατών μελών στο πλαίσιο εθελοντικού δικτύου που συνδέει τις αρμόδιες για την ηλεκτρονική υγεία (e health) εθνικές αρχές.
Όλα τα παραπάνω σταδιακά θα οδηγήσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών και τελικά στην προστασία της ανθρώπινης ζωής που είναι και το απόλυτο ζητούμενο .
Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας .
Μαρούσα Πρωτοπαπαδάκη –
Δικηγόρος-μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής στο
«Άλμα Ζωής Ν.Θεσσαλονίκης»
------------------------------------------------------------------------------------------
H ομιλία παρουσιάστηκε στα πλαίσια της ημερίδας παρουσίασης του έργου Behealth "Ευρωπαϊκός Σχεδιασμός για τη διασυνοριακή συνεργασία στην υγεία : από τη θεωρία στην πράξη" την οποία διοργάνωσε η 4η Υγειονομική Περιφέρεια Μακεδονίας και Θράκης, την Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015
